چهار دیواری ...

همه طرف دشت است و آزاد ، باد هست و باده و هر چه شاعر در توهماتش می گوید... 

انگار در افق ، تپه ی رو به رویم بلند تر میشود ، بلند و بلند تر ، همین طور پیش می آید تا چند قدمی پلک های من ، همانجا می ایستد و می شود دیوار من ...

صفحه ای که شده است هر چه از افق به یاد دارم ... 

آن بالا هنوز آسمان است ، آسمانی که نزدیک تر میشود و کوچک تر ...

آبی هایش تمام می شوند و جلو تر می آید و میشود این سقف کوتاه پژمرده ...

سقفی که انگار شده است هر چه از آسمان به یاد دارم ...

شاعر میگوید و میگوید ...

تمام میشود ، ولی خالی نه ...

آرام ، ولی آزاد نه ...

او نمی داند که مرده است ...

جهنم همین دیواری ست که نزدیک تر می شود ...