قرمز ...

اومدم اینجا چون می خواستم فرار کنم ...

اینجا بی نظیر بود ، نه خوب ، نه بد ، نه عدد  ....

همه اش تقصیر این مغز لعنتی بود ...

این بی مغز ها با هم خوب بودن ، هیچ چیزی براشون مهم نبود ...

به زندگی گهشون عادت کرده بودن ...

توی جنگل هم لیست و عدد معنی نداشت ...

زندگی بود ، گذر زمان و حکم رانی طبیعت ....

فقط برای یه هدف ... بقا به هر قیمتی ... و بس ....

 مشکل من بودم ، من تنها بودم ، تنها کسی که لیست داشت ...

تنها شمارنده ...

تنها ذهنی که نمی تونست خاموش بشه ....