Inside ...

تبدیل به خشم شد ...

نگاه کردن ، درس خواندن ، کار کردن ، حرف زدن ...

همه شدند همراه این غول بی شاخ و دم درون من ...

حتی وقتی آرام بودم انگار نقشه های هزار ها خفه کردن در من آفریده می شد ...

و از درون با دست وپاهایش که من بسته ام فریاد میزد ، آنقدر که دیگر خوابش می برد تا ساعتی دیگر که جهانی که برایم ساخته اند با چوب و نیزه بیدارش کند تا دوباره فریاد بکشد ...

خنجرش را دوباره در من فرو میکند و من خیره مانده ام با دست هایی که قدرت ندارند ، چون همه ی قدرتشان رفت ، روزگارشان به سر رسید و چیزی سنگین تر کلید پیانو بلند نکردند تا امروز مرا نجات دهند ...

سنگین ترین کارشان دکمه زدن بود و فقط صدایی برآوردند که دیوار ها شنیدند ، همین هاییکه مرا به زور نگه داشته اند ...

دیوار سپید من ، من از تو نمیگذرم ، تو خواهی ماند با تمام قاب عکس های زندگی من ، با زیبایی رو به رویم ، و من از تو رد نمیشوم ، رو به رویت می نشینم ، و فقط در حسرت آنچه شاید در ماورای تو باشد به عکس هایی می نگرم که کاخی سنگین از خاطره ساخته اند ...