اومدم اینجا چون می خواستم فرار کنم ...
اینجا بی نظیر بود ، نه خوب ، نه بد ، نه عدد ....
همه اش تقصیر این مغز لعنتی بود ...
این بی مغز ها با هم خوب بودن ، هیچ چیزی براشون مهم نبود ...
به زندگی گهشون عادت کرده بودن ...
توی جنگل هم لیست و عدد معنی نداشت ...
زندگی بود ، گذر زمان و حکم رانی طبیعت ....
فقط برای یه هدف ... بقا به هر قیمتی ... و بس ....
مشکل من بودم ، من تنها بودم ، تنها کسی که لیست داشت ...
تنها شمارنده ...
تنها ذهنی که نمی تونست خاموش بشه ....
۱ نظر
۲۱ ارديبهشت ۹۷ ، ۰۲:۳۷