رد پا

من دیگه همه ی حرفای جهانو زدم 

به اندازه همه دنیا کار کردم 

به اندازه ای که ذهنمو آزاد گذاشتن رویا داشتم 

بیداریمو با خواب بقیه تنظیم کردم تا فقط خودم باشم 

من وایسادم ، جایی که دوربین نبود ، آهنگ نبود ، باید نبود ، ابر نبود ، آب نبود ، اصلا هوا نبود 

و آدمی نبود ...

به اندازه ی اراده رفتم سمتش ، ولی اون نیومد ، انقد رفتم تا خوردم به دیوار 

و انقد خوردم به دیوار که وایسادم 

من از دیوار می ترسم 

از اون لحظه ی اول قدم برداشتن 

من از فکر کردن به شروعش هم میترسم 

یک ثانیه کافی بود تا همه ش رو پاک کنم 

ولی بذار بمونه به یادگار 

که یادم بیاره چجوری خسته شدم 

که چجوری متنام این شد 

و پیچیدگی راز آلود زیبای کودکانه ای که رویا اجزاش رو به هم وصل میکرد به هیچ رسید 

که چطور جای این قدم ها رو این خاک پوشانید