ستاره ...

زمان برای هیچ کس نمیگذشت ...

مثل آرزو های کودکانه ای که داشتم ...

من جدا بودم ، با دیوار های به طول بی نهایت به دورم ...

که من را از همه هرج و مرج های زندگی شما دور میکرد ...

من راه میرفتم ، نگاه میکردم ، میخندیم ، گریه میکردم ...

و همه بی حرکت بودند ...

نقش زدم ، آتش زدم ، سوخت و سوزاند ، بر باد رفت 

به افقی رفت که من نداشتم ...

از پشت دیوار برایشان از خوب بودن گفتم ...

دروغ گفتم ، چهره ام رفت ، هر بار چشم هایی پوشیدم و نگاه هایشان را تمرین کردم ...

و باختم ...

و این شد داستان تنی که پارچه ای سفید دور یادگار های قرمز اش میکشید ...

پارچه ای که گاهی دست هایی بودند که هیچوقت عقب نمی رفتند ...