به انتشار شعله ی کبریت ...

انگار جایگشت های تمام کلمات را نوشته ام ...

صدایی بر نمی آید ... حرف میخشکد و می افتد کنار برگ های تنهای پاییز ...

همه نوشتنی ها را نوشته اند ...

از غم و جنگ گفته اند ، از بزم و شور و صدا ها ، تا سکوت شب و ستاره و هر چه به آن برای بهتر شدن چنگ انداخته اند ...

حالا در لانه های زنبور ، رو به روی مستطیل هایشان ، سر انگشتانشان نوشته ای می شود برای ساختن توهمی از اراده و قدرت ...

و در انتظار طلوع نکردن یک خورشید دیگر میخوابند ...

تا فردا برایشان جز سرگرمی خسته کننده ی روز چه آورده باشد ...