برای کمی رها تر شدن ...
دیگر سنگ فرش های خیابان تکیه گاه دیدگان می شوند ...
گوشه ی مو ها تکیه گاه انگشتانی که می لرزند ...
و پاهایی که فقط تا خانه ای خالی تکیه گاه تن اند...
سر انگشتان هیچ کس وزن قطره ها را تاب نخواهد آورد ...
آنقدر می رود تا خشکیده شود ...