غرق ...

وقتی سکوت به زانو در می آمد ...

شادی اشک می ریخت ...

تن مچاله شده ای

به گرد خود می پیچید ...

و گناهی که نبود ، پاکی را متهم می کرد ...

کجا بود قضاوت سرانگشتان لمس نکرده ؟...

کجا بود دیدگانی که ندیده ها را شهادت دهد؟ ...

و فردی در آن سوی شهرها 

یا شاید چند گام آن طرف تر به چه می اندیشید ؟...

شاید او ...

و کاش زمان زودتر از همیشه می گذشت 

تا احساس زود تر بخوابد ...