روز هایی که من را ساختند ...

از برگه هایش بعضی را کنده ام ، آدمکی ساخته ام ،  گذاشته ام کنار طاقچه ای  ، شده است  " من " ...

آدمک من ، روز هایی خیره میشود تا از دل کوه هایی که کمتر دیده است ، شعری بگوید ...

تا کمی کاغذی بودنش یادش برود ...

تا محکم باشد برای نوشته هایش کمِ کم...

گاهی که کتابچه ات تند تند ورق میخورد ، نسیمش میخورد به آدمک " من " ،

 باد مو هایش را تکان میدهد ، و همه چیز زود میگذرد ...

فصل هایی که دیر می گذرند ، 

آدمک من پاهایش خسته می شود ...

می نشیند کنار پنجره ی من ، ولی کسی باز نمیکند پنجره اش را ...

در برگه هایی که برف می بارد میپرد پایین می دود و بغل میکند سپید را ، 

و محو می شود در سپیدی، سپیدِ من ...

در آغوش سپید از خوشحالی و غم گریه میکند و خیس می شود و قامتش خم میشود و تیره تر ...

آدمک خم شده ی تیره ی من ، بالاخره صاف می شود و شاید سپید تر ، 

ولی وقتی بهار می آید که چین و چروک ها آدمک سپیدترِ من را پر کرده اند ...

آدمک پر چینِ من ، هر سال پر چین تر می شود ... سپید هم کمتر می آید ...

ولی قول میدهم بماند ...

قول میدهم بنشیند در طاقچه ی من  تا می تواند ... 

تا بعد از من ...

تا جایی که برگه هایت همه بروند و آنچه بماند خاطره ای کم رنگ از آنچه که رفت باشد ...

.

.

.

.

.

.