خم ...

بیهوده این شاخه های خشک شده ی خیالم را تکان میدهم ...

شاید پیچیدگی ای گاهی شیرین از آن جاری شود ، 

به نازکی هستی حباب ...

خم شدن و نشکستن را تمرین میکنم ، 

و نیمه های این شب می گذرد ...

انگار خوابیده ام ...

قول میدهم این صبح هم بیدار نشوم ...