در های این جا اینگونه است ...
بزرگ که شدی ، دیگر رد نمیشوی ! ...
برای رد شدن از در ها ، کوچکی لازم است ...
این جا جای بزرگ ها نیست ...
آن ها بروند به جهنم !!!...
پ.ن) " می نوشم از چشمان تو ... جرعه به جرعه شعر نو ... حافظه ی دستان من ... پر شده از دامان تو ..."
مداد کم می شود ...
تراش می خورد ...
کوچک تر می شود ...
گاهی هم می شکند ...
و موقع شکستن تو اخم می کنی...
و تو نمی دانی که او به خاطر تو شکست ...
برای این که امضای تو زیر نقاشی باشد ...
و بگویی نقاشی مال من است ...
اگر برای دیگران مداد نمی شوی
حداقل مداد های زندگی ات را فراموش نکن ...
They Carry The Light"
"In the Dark Of The Night
در تاریکی هم می توان احساس کرد ...
به بعضی ها میگن بمب اعتماد به نفس !...
این قابل تحمله ...
ولی اگه بمب اعتماد به نفس شدی یواش یواش میشه اعتقاد به نفس ! ...
این ها به خودشون معتقدند ! ...
این ها همون هایی اند که هیچ جوری درست نمیشند ! ...
پ.ن) به قول "علیرضا" :
"بگذار این سال های حرام بگذرد ..."
چند وقتی ست چندان تفاوتی برایم ندارد راحت ترین صندلی و بهترین غذای شهر یا روی پله نشستن و نون و پنیر خوردن...
کسی که با تو نان و پنیر می خورد میتواند کاری کند که این لذت بخش ترین خاکی شدن زندگی ات باشد...
پ.ن) به چیزی که نزدیک تر می شوی بزرگ تر می شود ... اما دانشگاه از دور بزرگ بود و الان آنقدر کوچک است که خودم هم در آن جا نمیشوم ...
