پوسته

اطرافم پر است از پوسته ها ...

انسان های دو چهره ...

و خودم که پر ام از تضاد ...

تضاد چیزی که میخواهم باور کنم 

و چیزی که جهانم به تصویر می کشد ...

و این گونه همه چیز از دور خوب است ...

ولی از داخل پوسیده  ...

و ما در فکرِ فکر دیگران! ...

پ.ن) تو میدونی کی هستی ؟