ببخشید اگر انقدر سیاه بود همه چیز ...

هر سال که میگذرد ، همه جا را سیاه و سفید تر میبینم ...

انگار دنیا را با آمدنم رنگ زده اند و با گذشتنش میخشکد و می پوسد و میریزد ...

گاهی روی سفیدی رنگ هایی می بینم ...

روی دیوار سفیدی که رو به رویم است ... 

دیواری که رویش نقاشی های کودکانه ام را با قلمو ی بی رحم و رنگ بی روح دفن کردند ...

و مزار خاطرات من شد ، مزار آنچه میخواستم شوم ...

مزار یک داستان ...

و تمام شدنش هم با همین سفیدی ای است دورمان می کشند و به خاک تقدیممان میکنند  ...

و دفن می شود خط خطی هایمان ... مزار آنچه شدیم و نشدیم ...

مزار یک داستان ...

.

.

.

.

.

.

.

.

.

پ.ن )   باز هم  : 

Speak_to_me from Amy lee